Ik kan er nog steeds niet over praten zonder dat ik een brok in mijn keel krijg of waterige ogen krijg. En ook al kan ik nog uren over haar praten, het gemis is groot – erg groot.
Chiyo is niet meer onder ons. Ze is nu het mooiste sterretje aan de hemel die we elke avond kunnen zien.
Een ontstoken oogje
In augustus vorig jaar kreeg ze een ontstoken oogje. We moesten dagelijks een aantal keren zalven en ze moest een kap om. Daardoor kon ze niet meer aan haar pootjes sabbelen, een gewoonte die ze altijd had en die wij er maar niet uit kregen. Het was niet heel erg, maar het maakte haar rustig. Het was iets wat ze waarschijnlijk al deed voordat we haar hadden.
Na een weekje was het ontstoken oogje weg, maar het was alsof er bij Chiyo een knop was omgegaan in dat hoofdje van haar. Ze kreeg overal jeuk. Niet alleen haar ogen, maar haar oksels, haar pootjes, haar zijkant – alles.
Terwijl ze zo goed vooruit ging, voelde het alsof we nu duizend stappen terug hadden gedaan.
De kap kon niet meer af zonder dat ze zich tot bloedens toe open krabde. Ze raakte geïrriteerd, had constant jeuk en niks hielp. Douchen met speciale shampoo hielp niet, alternatieve geneesmiddelen niet, een middel tegen jeuk niet en zelf prednison niet. We hebben duizend verschillende soorten voer geprobeerd om te onderzoeken of ze ergens allergisch voor was. Zelfs de dierenarts wist het niet meer.
We hebben het uitgehouden tot januari dit jaar. Toen viel bij ons het kwartje dat ze er vreselijk uit zag, er was niks meer over van dat blije hondje die er zo boven op gekomen was. Ze was niet meer vrolijk, ze was niet meer blij en speels. Spelen wilde ze niet meer, ze lag hele dagen op de bank, een stukje wandelen boeide haar niet meer, ze zat niet meer lekker in haar vel. Op een gegeven moment vond ze eten ook niet meer interessant en moesten we haar aansporen om haar favoriete maaltijd op te eten.
Voor ons was dat de reden om er helaas een punt achter te zetten. We hebben hier lang over nagedacht, misschien wel te lang. Maar ze was klaar, ze was moe, haar achtergrond had haar ingehaald. Ze was haar wil om te leven kwijt.
En ook al ging het in het begin niet makkelijk en het was het een super grote uitdaging. Het was een mooie ervaring en nu een mooie herinnering. We missen haar nog steeds. En ook al is het 6 maanden geleden, het gemis wordt er niet minder om.
Ik mis de mooi-weer-wandelingen, het gesnurk naast mij, haar gekke momenten, hoe ze geweldig kon spelen, haar geblaf en gejank als ze wat lekkers wilde. Die blik in haar ogen als ze weer eens liep te bedelen om eten. En dat ze ons heel aandacht kon bekijken als wij aan het koken waren. De laatste maanden had ik mijn handen vol aan haar. Het douchen, zalven van de ogen, haar verzorgen, en nu voelen mijn handen leeg aan.
De hemel heeft er weer een mooi sterretje bij.
Wat ik nu met dit blog ga doen? Ik heb nog geen idee…
Shibatalk 