In Augustus 2014 zijn wij op vakantie geweest naar Luxemburg. Wij wisten dat in België een asiel zat die een Shiba Inu hadden. Wij waren al een tijdje geïnteresseerd in het hondje wat destijds Foxy heette. Ze had een leuk koppie, een wat verlegen uitstraling, en de ontmoeting met haar was rustig.
De dag dat wij terug gingen naar Nederland hebben wij haar opgehaald. Voor veel mensen was het toch een verassing. Wonend in een flatje, met twee katten. Sommige mensen zagen het niet zitten en lieten dat ook weten. Het heeft dan ook bijna een maand geduurd voordat ik het mijn familie en vrienden vertelde.
Langzaam ontstaat er een band tussen Chiyo (zo hebben we haar genoemd) en ons (ik en mijn vriend). De katten moet nog steeds heel erg wennen. Er is natuurlijk een vreemd dier in hun territorium dat rare geluiden maakt. Het heeft allemaal tijd nodig. Al zien wij Chiyo langzaam open bloeien in een ondeugend en eigenwijs hondje.
Al gaat het allemaal niet van een leien dakje. Ze heeft ontzettend veel moeite met alleen thuis zijn, of alleen in een kamer zijn. Dit zijn wij dan ook heel veel aan het oefenen, maar zonder veel resultaat. Sommige nachten is zij stil, sommige nachten slaapt ze alleen met het deurtje open. Het is veel aftasten, en op zoek gaan naar een weg in het midden wat voor haar werkt, en voor ons.
Sinds een paar weken is haar gedrag behoorlijk achteruit gegaan. Veel huilen, nog steeds niet haar behoefte elke dag willen doen. soms grommen als mijn vriend thuis komt van zijn werk, en nog veel meer. Het kan soms erg frustrerend zijn. Maar Chiyo leert ons om geduldig te zijn en om af en toe tot tien te tellen (of twintig, of dertig).
Ze heeft wel een stukje vrijheid van ons in genomen. Maar dat is iets wat wij van te voren wisten, en wat wij hebben opgegeven voor haar. Maar wat krijg je er voor terug? Liefde, onvoorwaardelijke liefde, loyaliteit en een vrolijk koppie.
Shiba Talk
Shibatalk 