Herstellen

Herstellen gaat langzaam met Chiyo. Door het rompertje wil ze niet zo veel bewegen. En als het rompertje uit is, wil ze alleen maar krabben en likken. Oftewel: het rompertje blijft lekker aan.

Chiyo slaapt veel, rekt en strekt af en toe voordat ze zich om draait om verder te slapen. Ik heb het idee dat de narcose en de hele operatie toch wel veel voor haar was geweest. Drinken moeten wij haar echt aanbieden, anders drinkt ze te weinig. Eten wil ze wel graag, maar we moeten het ook echt naar haar toe brengen. Ze word helemaal verwend!

Gelukkig gaat het goed. De wond ziet er goed uit. Gister avond liep ze al een beetje rond. Ze wilde zelfs buiten een rondje lopen en heeft gelukkig buiten geplast. Maar Chiyo wil ook graag alleen zijn. Alleen in haar bench zodat ze stiekem aan haar rompertje kan zitten om het los te krijgen. Uit frustratie hoor ik haar dan ook vaak snuiven.

Ze ligt het liefst half van haar kussen af, op haar zij of op haar buikje. Oortjes naar de zijkant en haar meest zielige blik op haar koppie. De wond is nog wat gevoelig (maar dat is ook niet zo raar), de hechtingen zullen wel wat trekken en misschien doet het toch nog wat pijn, ondanks de pijnmedicatie die ze krijgt.

Ze is een oude dame en dat is vooral na een operatie goed te merken. 9 klinkt niet jong, en ze is ook een behoorlijke pittige dame. Maar een narcose en operatie doet toch wel wat met je hond. Maar nu de baarmoeder er uit is, zal ze zich vast in no time stukken beter voelen! Fingers crossed!

Advertentie

Baarmoederontsteking

Op 13 november werd Chiyo loops. Iets wat toch wel wat stres met zich mee bracht bij haar. 4 weken later was de loopsheid nog steeds niet voorbij. De bellen gingen al rinkelen in mijn hoofd. Maar steeds leek het er op dat het op hield. De dierenarts adviseerde ons te wachten. Als ze meer ging drinken en slomer werd, moesten wij langskomen. Maar wat is sloom? Ze leek eerder lui dan sloom!

Dag na operatie.

Toen ik gister bruine druppels op de vloer zag liggen. Besloot ik toch de dierenarts te bellen. Ik had er geen goed gevoel bij. En de dierenarts dacht precies wat ik dacht: baarmoederontsteking. Ze was sloom vergeleken met 1 maand terug. Maar at en dronk nog wel. Ze wilde ook nog best wel spelen, maar dan wel als wij begonnen!

De dierenarts wilde gelijk opereren en het eruit halen. Dus lieten wij haar daar achter nadat ze in mijn armen in slaap was gevallen.

Twee uurtjes later konden wij haar weer ophalen. De operatie was goed verlopen, maar ze zat wel vol met cysten. Als het geknapt was, waren we verder van huis. Gelukkig waren wij er op tijd bij! Ze was nog behoorlijk van de wereld door de narcose. Een lading pijnstillers en antibiotica mee naar huis gekregen en het advies om haar goed warm te houden.

Thuis hebben wij Chiyo op haar favoriete kussen gelegd, en daar heeft ze de hele avond gelegen. Een dekentje om haar heen, en lekker dicht bij ons. Af en toe even een kriebel onder haar kinnetje, maar ze leek niet echt door te hebben wat er allemaal aan de hand was.

Ze is gelukkig de nacht goed doorgekomen. Ze heeft naast het bed geslapen, zodat ik haar goed in de gaten kon houden. Het rompertje wat ze aan heeft, zorgt er mooi voor dat ze niet bij de wond kan. We gaan er van uit dat alles goed heelt en ze weer helemaal haarzelf word.

Een Grote Stap Vooruit

Vorige week was het ineens zo ver.

Mijn vriend ging met Chiyo weg en ik bleef thuis om wat dingetjes af te maken.

Hij kwam terug na een halfuurtje. Hij gaf Chiyo een snoepje — iets wat hij eigenlijk nooit doet. Toen ik klaar was met bellen vroeg ik hoe ze was met het lopen. Ze kan namelijk wel eens vervelend zijn (veel trekken, bij elk bosje/steentje/paaltje snuffelen, etc). Maar Chiyo had geplast en gepoept buiten!

Heh? Wat? Plassen en poepen? Buiten? BUITEN?

Ik was stomverbaasd. Maar ze heeft het echt buiten gedaan. De afgelopen maanden was het namelijk een drama om haar dagelijks te laten plassen of voor de grote boodschap (Lees: het grote plas verhaal). Normaal gesproken wilde ze het alleen in de avond doen op het balkon. Dus hadden we speciaal voor haar van die plas-doekjes gehaald waar de urine niet door heen gaat. Omdat het putje bij ons op het balkon heel langzaam water laat weglopen, ging het wel eens stinken (vinden de buren vooral heel leuk!).

De dagen daarna deed ze het ook elke avond buiten. Half 7 in de avond was haar favoriete tijd. Dan is het donker en lekker rustig buiten — als er geen vuurwerk is. Vanaf zaterdag doet ze het nu dagelijks, plassen en poepen. En vanaf vanmiddag doet ze het ook nog eens overdag!

Het klinkt misschien heel stom, maar ik ben zo ongelooflijk trost op haar. De moeite is dus niet voor niks geweest! Het zorgt voor onwijs minder stress! Chiyo kon namelijk heel onrustig zijn als ze moest, maar dan deed ze maar niks binnen of buiten.

We merken nu zelfs in de ochtend dat Chiyo begint te piepen als we niet snel genoeg met haar er uit gaan. Zodra wij buiten staan gaat ze het gras op om te plassen! Wauw!

Spoedje Dierenarts

Vorige week op een maandag was een avond die ik zelf niet zo snel zal vergeten. Voor de mensen die huisdieren hebben en daar heel veel van houden, zullen dit waarschijnlijk begrijpen.

We waren aan het avond eten. Lekker kippetje uit de avond en aardappelen. Chiyo was een tikkeltje vervelend en wilde niet luisteren. Mijn geduld was voor vandaag even op, want ze liep de hele dag al te klieren. Ik deed haar in haar bench, met het deurtje dicht. Iets waar ze eigenlijk een enorme hekel aan heeft. Het deurtje dicht zorgt voor enorme stress, maar op sommige momenten heeft ze er totaal geen problemen mee. Maandag avond was zo’n moment. Ze vond het geen probleem.

Maar zodra ik ging zitten, hoorde ik rare geluiden uit de bench komen…

Chiyo had haar knaagbotje (zo een die een hond helemaal kan op eten) er helemaal uit gegooid. De oranje kleur van het kluifje was gelukkig niet op haar favorite kleedje gekomen. Ik haalde haar er voorzichtig uit, en begon met schoonmaken. Toen ik begon met schoonmaken hoorde ik een bonk achter mij. Chiyo zakte door haar pootjes heen en de kots was geen prioriteit meer.

Ze trilde en lag op de grond. Ze leek zelf ook een beetje verward. Ik tilde haar op om te kijken of ze überhaupt nog op haar pootjes kon staan. Het ging wel, maar behoorlijke trillerig en zwakjes. Lopen ging zigzaggend. Toen ik de dierenarts wilde bellen was ze ook al aan het plassen en poepen in de woonkamer. Ze voelde zich duidelijk niet goed, laat maar lekker gaan. We konden gelijk terecht bij de dierenarts.

We hebben super vlug een doek over de grond gehaald, en terwijl wij dat deden lag Chiyo op de grond, op haar zij. Het leek alsof alle energie uit haar gezogen was. Ik heb zelfs een paar keer gecheckt om te kijken of ze nog adem haalde, maar ze was gewoon niet aanspreekbaar.

Toen we bij de dierenarts aankwamen was alles weer goed — dat zul je net zien. Ze liep weer, kwispelde weer alsof er niks aan de hand was. De dierenarts kon niks vinden wat het veroorzaakt kon worden. Ze reageerde niet echt helemaal met haar reflexen en haar ene pupil was groter dan de ander, maar het was bijna niet te zien. Ze heeft haar vlug helemaal onderzocht, maar er was niks te zien of te voelen wat kon wijzen naar wat er was gebeurt.

De volgende dag een bloedonderzoek laten doen. Ook daarin was niks te zien. Geen ontstekingswaarde, geen rare waarden in nieren of lever, helemaal niks. Het liefst hadden we ook nog urine mee genomen voor onderzoek. Maar helaas wilde Chiyo niet plassen.

We houden haar goed in de gaten. De dierenarts waar ze normaal loopt kon ook niks bijzonders vinden, dus het is even wikken en wegen wat nu de bedoeling is, en wat wij nu gaan doen.

Het Plas Verhaal

Het is een tijdje geleden! Er zijn weinig nieuwe foto’s gemaakt, maar er is genoeg gebeurd!

Het gaat over het algemeen goed met Chiyo. Naast haar vuurwerk angst doet ze het erg goed. We weten nog niet hoe wij de vuurwerk maanden gaan overleven, maar dat is een ander verhaal.

Er is goed nieuws! Chiyo plast nu namelijk (bijna) dagelijks!

Wel even afkloppen.

Chiyo is een hondje dat op de een of andere mysterieuze wijze niet wil plassen of poepen. Niet buiten, niet binnen (tenzij ze het echt, echt, echt, ècht niet meer kan ophouden). Maar het liefst op het balkon, midden in de nacht zodat het super stil is buiten. Chiyo is kieskeurig, dat is wel duidelijk. Buiten lijkt het dat ze teveel prikkels krijgt waardoor ze niet wil plassen. Laat in de avond is het stil buiten en op het balkon heeft zij ook nog beschutting. Gebeurt er iets buiten, dan vergeet ze dat ze plassen moest en moeten wij het op een later tijdstip weer proberen — of ze maakt mij snachts wakker.

We zijn er nog niet, maar het feit dat ze nu bijna dagelijks plast is zeker goed nieuws! Het is zoveel gezonder dat ze het niet meer zo lang inhoud. Zodat alle afval stoffen haar lichaam kunnen verlaten. Hopelijk kunnen we Chiyo van het balkon, naar het gras krijgen!

Paniekaanvallen?

Een tijdje terug, op een zondag, na het vast-klikken van het kinderhekje tussen de deur. Kwamen wij er achter dat Chiyo bang is voor bepaalde geluiden (het klikken van het hekje), en daar een paniekaanval mee krijgt.

Ze word zo bang dat ze probeert achter de bench te komen, de vensterbank probeert op de klimmen, en op zoek gaat naar vlucht wegen. Uiteindelijk parkeert ze in de slaap kamer, gaat daar in een hoekje zitten, en na een paar minuten is het over. Meestal gaat zo’n paniek aanval gepaard met trillen en huilen. Onwijs zielig om te zien. Meestal houd ik haar aan de riem, zodat ze zich zelf geen pijn kan doen, als ze achter de kast probeert te komen, en daar dan vast komt te zitten in de wir-war aan draden. Ook al zit die kast zo dicht mogelijk tegen de deur, ze zal en moet er tussen komen. Een plek, waar ze normaal gesproken nooit tussen komt, kan, of wil.

De laatste paar dagen gaat het steeds beter. We zijn er achter dat ze in de slaapkamer tot rust komt. Soms ga ik bij haar zitten, soms laat ik haar even alleen. Het is maar net hoe heftig die aanval op dat moment is.

Het probleem is… Wij moeten dat hekje wel gebruiken. Moeten is een groot woord, wij willen dat graag. Zonder dat hekje moet de deur van de woonkamer in de nacht dicht. Dit willen de katten niet, dus die gaan ongelooflijk miauwen. als de deur open is, zonder hekje, moet de bench dicht van Chiyo. En die gaat dan ook huilen. En het deurtje van de bench open laten mét de woonkamer deur open is geen optie. Chiyo kan dan te dicht bij te katten komen, en dat durven wij nog niet aan. Dus ’s avonds, komt dat hekje gewoon tussen de deur.

Meestal proberen wij haar af te leiden — zonder succes. Maar zodra ze de slaapkamer de laatste dagen in gaat, is ze het ook alweer vergeten. Wat een goed teken is, wat betekend dat ze dingen wel kan “leren”. Het klinkt misschien onwijs lullig, maar zulke kleine dingen, lijken voor ons — en waarschijnlijk voor haar ook — een hele grote stap. Dat in een paar weken tijd, haar paniekaanvallen door een klein geluidje zo’n stuk minder zijn geworden. Misschien komt het door de clomicalm?

 

Waarom Moeilijk Doen, Als Het Makkelijk Kan?

Iets wat mijn moeder altijd zegt: Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan? En daar heeft zij helemaal gelijk in, ook met Chiyo.

Het waren eerst slapeloze nachten, omdat Chiyo het vreselijk vind om de deur van haar bench dicht te hebben. Overdag is het geen probleem, maar in de nacht… Het is alsof ze soms wakker word, en dan helemaal vergeet waar ze is. En dan ook in paniek raakt.

Nu hebben wij haar snachts los. Ze blijft gewoon rustig slapen, in haar bench — tenzij ze moet plassen. De katten kunnen door het kinderhekje heen wat wij tussen de woonkamer en de gang hebben. Zodat de katten gewoon kunnen rond lopen. Ook dit gaat goed, en tot nu toe geen aanvaringen tussen hond en kat gehad in de nacht.

Wij zijn er achter dat ze het zelfs goed doet met het deurtje van de bench open als wij alleen thuis zijn. Ze verblijft dan in de woonkamer. Loopt in het begin wat rond, beetje snuffelen, beetje afwachten. Tot dat ze de bench in de gaat. Ook dit gaat goed, ze vernielt niks, alles blijft staan *afkloppen*, en ze is rustig. Dus waarom haar in de bench doen, waardoor ze in paniek raakt, als het ook anders kan, en veel makkelijker?

Uiteraard blijven wij wel veel met haar oefenen, met het dicht doen van de bench. Soms gaat het goed, en soms gaat het ook niet goed. Maar de momenten dat het wél goed gaat, die tellen we mee!

Vertrouwen

Een hond voelt het aan als je niet in “balans” bent. Als je je rot voelt, als je verdrietig bent, als je blij bent, of gefrustreerd. Daarbij is Chiyo geen uitzondering.

Chiyo loopt mij veel achterna, wil constant bij mij zijn, en wil alles bekijken wat ik doe! Ik heb dat na zoveel weken eindelijk geleerd te waarderen. In het begin vond ik het een tikkeltje vervelend. Ik struikelde nog wel eens over haar, als ze ineens achter mij stond. Nu ben ik er aan gewend, en laat ik haar gewoon gaan. Als zij zich veilig voelt bij mij, dan is dat zo.

Wat mij de laatste tijd is opgevallen, is dat als ik mij rot voel, Chiyo extra huilerig is, en extra plakkerig. Ze zal op zulke dagen naast mijn bed willen slapen, en pas naar haar bench toe gaan (waar wij nu een extra fluffig dekentje in hebben waar ze dol op is!), als ik in slaap ben gevallen. Op zulke dagen komt zij altijd naar mij toe, wil ze bij mij op de bank zitten, om te knuffelen. Precies wat ik op zo’n moment nodig heb.

Als ik huil (en ik ben nu eenmaal een huilebal), zal ook Chiyo gaan huilen. Dan komt ze naar mij toe, huilend, maar een kwispelende staart, alsof ze er niet heel veel van snapt. En misschien snapt ze het ook niet, of misschien ook wel. Ik weet het niet! Maar het is fijn dat ik van iemand steun krijg op zo’n moment. Ook al is zij harig en met vier pootjes. Ik ben het enorm gaan waarderen.

Maar ben ik in een goed humeur en is er niks aan de hand. Dan is ze lief, helemaal niet “vervelend”, of iets dergelijke. En wil ze graag met mij spelen. Ik heb het idee dat ze mij meer begint te vertrouwen. Maar mij ook haarfijn aanvoelt. En dat vind ik eigenlijk een beetje eng — maar ook heel fijn!

Suki heeft veel stress door onze nieuwe harige familie-lid. Maar met veel liefde en aandacht, komt ook zij er wel. Wij hadden dit bij Suki wel verwacht, maar niet zo erg. Ze ziet er slecht uit (is verder lichamelijk gezond), maar eet en drinkt gelukkig nog wel. Ook voor haar is dit allemaal wennen!

Ik merk dit ook met mijn katten. Die altijd even extra bij mij komen kijken en knuffelen als ik mij rot voel, of als ik ziek ben. Heb ik een rot ochtend, komen ze nog even extra bij mij knuffelen in de ochtend. Het zijn die kleine signalen die ons laten zien dat dieren wel gevoel hebben, dat ze ook van ons houden, net als wij van hun.

Ik moet dus in balans zijn. In mijn hoofd alles op een rijtje hebben, om Chiyo ook rustig te krijgen. Ben ik rustig, zal zij ook rustig zijn. Ben ik in balans, zal ook Chiyo in balans zijn.

Dierenarts en Gedragstherapeut

Twee weken terug zijn wij naar de dierenarts geweest én hebben wij onze (tweede) gedragstherapeut op de bank gehad.

Bij de dierenarts ging alles goed. Dit is onze tweede complete check-up, maar dan bij een andere dierenarts. Onze vorige was te laks naar mijn idee. Deze dierenarts nam de tijd om even te knuffelen, om Chiyo te leren kennen, en zo alles heel langzaam en voorzichtig, tussen het aaien en knuffelen door alles bekeken. Ze wilde nog geen bloed prikken, omdat ze Chiyo de eerste keer hier geen rot ervaring wilde bezorgen. Ze vond een bloed onderzoek voor haar schildklieren ook niet echt nodig. Maar wilde het met alle liefde doen, maar dan een paar weken later.

Ze vond Chiyo er goed uit zien voor haar leeftijd, maar schatte haar wel ietsje ouder in dan 9. Al was het waarschijnlijk niet veel ouder. Bij de buik kon ze niks voelen — ze poept en plast nog steeds erg weinig. Wij hebben voor haar Clomicalm mee gekregen en pijnstillers. We dachten dat het niet willen poepen misschien te maken had met dat haar artritis misschien pijn zou doen tijdens het hurken.

Nu, twee weken later is ze een stuk rustiger. Maar ook speelser. Ze vraagt om aandacht, vertoont iets minder stress-signalen, en het lijkt zelfs alsof zij aan het puberen is! Veel uitproberen, veel uitdagen, en veel volhouden!

De gedragstherapeut zag ook veel stress signalen, en dat ze erg gespannen was in huis. Zei was dan ook degene die Clomicalm aanraadde voor haar. Verder moesten wij nog veel oefenen met de bench, maar daar is ze eigenlijk wel aan gewend, tenzij het deurtje dicht is. En als zij dan alleen was, ging het vaak gewoon mis, en samen met veel huilen. Hier zijn wij dan ook nog veel mee aan het oefenen (morgen meer hier over).

Het gaat met kleine stapjes, maar langzaamaan, komen wij er wel.

Een Drukke Nacht

Afgelopen nacht was hectisch…

Chiyo was druk vannacht. Het begon al voordat wij naar bed toe gingen, tijdens het tandenpoetsen. Ze was niet stil in haar bench, en in plaats van een kwartier te wachten tot ze stil is (of juist niet), haalde ik er haar maar gelijk uit. Ik dacht dat ze wat moest doen, dus bracht ik haar naar het balkon. Daar doet ze wel eens haar grote en kleine boodschap.

Maar er kwam niks, en Chiyo ging alweer snel naar binnen. Wij lieten de bench open, ook al was Chiyo onwijs onrustig, en wisten wij niet echt wat ze wilde. Ze bleef maar rond lopen, maar ging uiteindelijk ook slapen. Ik ben nog een uur wakker gebleven voor het geval dat (gelukkig zit de slaapkamer aan de woonkamer).

Uiteindelijk ben ik rond 12 uur in slaap gevallen, om uiteindelijk om 2 uur wakker te worden. Ze was weer onrustig, liep te piepen of te blaffen. Ik had geen idee wat ze wilde, en ik ging naar de toilet. Toen ik terug kwam en het licht aan deed zag ik wat er aan de hand was…

Chiyo had letterlijk de hele woonkamer onder geplast en daar tussen in nog twee keer een grote boodschap. Ik sta echt verbaast over hoeveel zij kan ophouden. Waarom zij op het balkon niks deed was mij een raadsel.

Ik heb haar pootjes schoon gemaakt, en haar even in de gang gezet zodat ik het zelf op kon ruimen (ik ben bijna een uur bezig geweest!). Vanmorgen was de stank nog niet weg, dus een extra keer dweilen zit er waarschijnlijk wel in. Uiteindelijk lag ik rond 3 uur vanmorgen weer in bed, en heb ik rond 4 uur het deurtje van haar bench weer dicht gedaan. Dit keer ging het zonder gehuil en sliep ze in een keer door…