Het mooiste sterretje aan de hemel

Ik kan er nog steeds niet over praten zonder dat ik een brok in mijn keel krijg of waterige ogen krijg. En ook al kan ik nog uren over haar praten, het gemis is groot – erg groot.

Chiyo is niet meer onder ons. Ze is nu het mooiste sterretje aan de hemel die we elke avond kunnen zien.

Een ontstoken oogje

In augustus vorig jaar kreeg ze een ontstoken oogje. We moesten dagelijks een aantal keren zalven en ze moest een kap om. Daardoor kon ze niet meer aan haar pootjes sabbelen, een gewoonte die ze altijd had en die wij er maar niet uit kregen. Het was niet heel erg, maar het maakte haar rustig. Het was iets wat ze waarschijnlijk al deed voordat we haar hadden.

Na een weekje was het ontstoken oogje weg, maar het was alsof er bij Chiyo een knop was omgegaan in dat hoofdje van haar. Ze kreeg overal jeuk. Niet alleen haar ogen, maar haar oksels, haar pootjes, haar zijkant – alles.

Terwijl ze zo goed vooruit ging, voelde het alsof we nu duizend stappen terug hadden gedaan.

De kap kon niet meer af zonder dat ze zich tot bloedens toe open krabde. Ze raakte geïrriteerd, had constant jeuk en niks hielp. Douchen met speciale shampoo hielp niet, alternatieve geneesmiddelen niet, een middel tegen jeuk niet en zelf prednison niet. We hebben duizend verschillende soorten voer geprobeerd om te onderzoeken of ze ergens allergisch voor was. Zelfs de dierenarts wist het niet meer.

We hebben het uitgehouden tot januari dit jaar. Toen viel bij ons het kwartje dat ze er vreselijk uit zag, er was niks meer over van dat blije hondje die er zo boven op gekomen was. Ze was niet meer vrolijk, ze was niet meer blij en speels. Spelen wilde ze niet meer, ze lag hele dagen op de bank, een stukje wandelen boeide haar niet meer, ze zat niet meer lekker in haar vel. Op een gegeven moment vond ze eten ook niet meer interessant en moesten we haar aansporen om haar favoriete maaltijd op te eten.

Voor ons was dat de reden om er helaas een punt achter te zetten. We hebben hier lang over nagedacht, misschien wel te lang. Maar ze was klaar, ze was moe, haar achtergrond had haar ingehaald. Ze was haar wil om te leven kwijt.

En ook al ging het in het begin niet makkelijk en het was het een super grote uitdaging. Het was een mooie ervaring en nu een mooie herinnering. We missen haar nog steeds. En ook al is het 6 maanden geleden, het gemis wordt er niet minder om.

Ik mis de mooi-weer-wandelingen, het gesnurk naast mij, haar gekke momenten, hoe ze geweldig kon spelen, haar geblaf en gejank als ze wat lekkers wilde. Die blik in haar ogen als ze weer eens liep te bedelen om eten. En dat ze ons heel aandacht kon bekijken als wij aan het koken waren. De laatste maanden had ik mijn handen vol aan haar. Het douchen, zalven van de ogen, haar verzorgen, en nu voelen mijn handen leeg aan.

De hemel heeft er weer een mooi sterretje bij.

Wat ik nu met dit blog ga doen? Ik heb nog geen idee…

Advertentie

Krulstaarten Wandeling

Afgelopen zondag was het eindelijk zo ver! De wandeling in Drenthe met Akita’s en Shiba’s. Natuurlijk wilde wij ook heel graag mee met Chiyo. Het was ongeveer een uurtje lopen, wat met een grote groep veel langer werd. Met Chiyo’s artrose ging een uurtje nog net. Af en toe even uitrusten en behoorlijk kwijlen tijdens het hijgen — heerlijk! Maar het was onwijs gezellig en de honden waren allemaal stuk voor stuk prachtig en ontzettend lief!

Een Gekke Hond

Heel af en toe heeft Chiyo haar gekke moment. Een moment waarbij ze als een idioot heen en weer rent, blaft, gromt, in de lucht hapt, achter haar staart aan gaat of achter een speeltje aan gaat. Vaak zijn de katten ook de dupe, maar die weten dan dat ze hoog moeten gaan zitten.

Chiyo’s gekke uurtje…

De reden dat ze die gekke momenten heeft? Mevrouw wil naar buiten en moet poepen! Tja, dat is ook een manier om iets duidelijk maken…

Een Hele Andere Hond

Gister middag zijn wij met Chiyo naar mijn ouders gereden. Zij wonen in een dorpje en daar was het vuurwerk wat minder dan bij ons in de wijk. We bleven daar even een kopje koffie drinken om te kijken hoe Chiyo het bij hun deed…

Ondanks dat er af en toe nog wel vuurwerk was deed Chiyo heel anders dat hoe ze bij ons thuis deed. Ze ging op haar kussen liggen die wij voor hadden meegenomen en bleef rustig liggen zonder op te staan en te janken na elke knal.

Gelukkig is Amy (de hond van mijn ouders) dol op Chiyo. Ze wil graag spelen en donderjagen. Maar Chiyo is niet zo dol op die drukte. Af en toe snauwt ze even om Amy te vertellen dat ze met rust gelaten wil worden en gelukkig luistert Amy. Maar als Chiyo begint te huilen te trillen van paniek komt Amy snel aangehuppeld. Snuffelt aan haar, is voorzichtig en rustig. Alsof ze Chiyo wil vertellen: Wat doe je nou? Er is niks aan de hand. Amy zelf is vrij rustig onder het vuurwerk. Naar enorme harde knallen blaft ze en ze wil graag zien waar het weg komt, maar verder doet ze er weinig mee.

Amy en Chiyo afgelopen zomer.

Wij zijn heel even weg geweest en hebben Chiyo alleen gelaten bij mijn ouders. Ze heeft zelfs buiten geplast en gepoept! Iets wat ze het liefst maar op een plekje doet, en dat is op het grasveldje tegen over ons. Mijn ouders hadden wel een hand vol aan haar. Ze zijn koppige terriërs gewend, maar een Shiba Inu is heel anders koppig. Ze is je vaak een stapje voor en is slim. En als ze iets wil, dan gaat ze er ook echt voor.

Aan het einde van de avond werd ze onrustiger, de knallen werden harder en rond 24:00 hebben wij haar aan de riem gedaan. Chiyo wist niet waar ze het laten moest of wat ze met die angst aan moest. Ze was nat van het zweet en haar pootjes nat van haar kwijl. Ze trilde als een gek en haar ogen stonden groot en angstig in haar gezicht.

Na een lange nacht, nu lekker niks doen.

Gelukkig was het na een half uur een stuk rustiger en lag ze te trillen in een hoekje van de keuken. Om 01:00 zijn we uiteindelijk naar huis gegaan. Ze was moe van alle stress en ook wij waren moe van alles. Om 04:00 was het helemaal stil en vandaag is het behoorlijk rustig qua vuurwerk.

Af en toe een knalletje waar ze toch nog van schrikt. Ik heb haar al uit de kattenbakken moeten halen omdat ze daar soms van angst in gaat zitten. Ze had kattenkorrels tussen haar tenen en in haar ogen en haar neus was wit. Wat een gezicht!

Maar gelukkig hebben wij het overleefd!

Wij wensen iedereen de beste wensen voor 2015! Maak er een mooi jaar van!

Grote Stappen Vooruit

Tussen het vuurwerk door is er tijd voor leuke dingen. Op het moment hebben wij onze handen vol aan Chiyo en haar vuurwerk angst. Maar in de middag is het gelukkig nog rustig.

Vanmiddag hebben we even gek gedaan met Chiyo. We realiseerde ons dat ze al met grote stappen voor uit gaat. Afgelopen maandag zijn wij naar de dierenarts geweest voor controle van haar buikwond wat ze overhield van de sterilisatie. Het was genezen en zag er goed uit. Het rompertje mag dus af!

Ze was vanmiddag druk, liep met haar staart en oortjes omhoog. Tijd om even gek te doen met haar favoriete speeltje! Heen en weer rennen, trekken, kauwen, knagen. Omdat het speeltje van rubber is, en wij liever niet willen dat ze rubber binnen krijgt tijdens het knagen verwisselen het altijd met iets lekkers.

Na de operatie is ons opgevallen hoe ze in een positieve manier aan het herstellen is. Ze wil weer spelen. In het begin wilde ze dit alleen in haar eentje, of mochten wij het speeltje alleen weggooien zodat ze er achter aan kon rennen. haar manier van spelen is gek. Ze gooit het in de lucht om het vervolgens weer te pakken en weer in de lucht te gooien. Het is geweldig om te zien!

Sinds ze weer een stuk beter is, gaat ze met stappen voor uit. Chiyo wil weer spelen en wij mogen zelfs mee spelen! Ze vertrouwd ons genoeg om veilig bij ons te zitten als zij in een vreemde omgeving is. In het begin wist ze volgens mij niet zo goed wat ze met ons aan moest. Maar langzaam aan begint ze ons steeds meer te vertrouwen. Ze komt als we haar roepen (vooral voor een snoepje). Snachts als ze in paniek is, staat ze bij mijn bed. Een teken dat ze toenadering en steun zoekt van ons. Ze vertrouwd ons dus!

Heerlijk die frustraties even weg bijten!

Chiyo’s Eerste Kerst

Natuurlijk heeft Chiyo wel meerdere kerstdagen meegemaakt. Maar niet als geliefde hond. Maar als fok teef bij een broodfokkerij. Dus zijn wij deze kerst, als Chiyo’s eerste officiële kerst! Wij vieren het dan wel niet uitgebreid, wij hebben geen kerstboom of versieringen. Want met twee katten die graag ergens in hangen, is dat niet handig.

Het rompertje blijft nog even om, maar ondanks dat worden Chiyo en Hiro en Suki (de poezen) lekker verwend!

Wij willen daarom iedereen een fijne kerst wensen, en een gelukkig nieuwjaar!

Herstellen

Herstellen gaat langzaam met Chiyo. Door het rompertje wil ze niet zo veel bewegen. En als het rompertje uit is, wil ze alleen maar krabben en likken. Oftewel: het rompertje blijft lekker aan.

Chiyo slaapt veel, rekt en strekt af en toe voordat ze zich om draait om verder te slapen. Ik heb het idee dat de narcose en de hele operatie toch wel veel voor haar was geweest. Drinken moeten wij haar echt aanbieden, anders drinkt ze te weinig. Eten wil ze wel graag, maar we moeten het ook echt naar haar toe brengen. Ze word helemaal verwend!

Gelukkig gaat het goed. De wond ziet er goed uit. Gister avond liep ze al een beetje rond. Ze wilde zelfs buiten een rondje lopen en heeft gelukkig buiten geplast. Maar Chiyo wil ook graag alleen zijn. Alleen in haar bench zodat ze stiekem aan haar rompertje kan zitten om het los te krijgen. Uit frustratie hoor ik haar dan ook vaak snuiven.

Ze ligt het liefst half van haar kussen af, op haar zij of op haar buikje. Oortjes naar de zijkant en haar meest zielige blik op haar koppie. De wond is nog wat gevoelig (maar dat is ook niet zo raar), de hechtingen zullen wel wat trekken en misschien doet het toch nog wat pijn, ondanks de pijnmedicatie die ze krijgt.

Ze is een oude dame en dat is vooral na een operatie goed te merken. 9 klinkt niet jong, en ze is ook een behoorlijke pittige dame. Maar een narcose en operatie doet toch wel wat met je hond. Maar nu de baarmoeder er uit is, zal ze zich vast in no time stukken beter voelen! Fingers crossed!

Baarmoederontsteking

Op 13 november werd Chiyo loops. Iets wat toch wel wat stres met zich mee bracht bij haar. 4 weken later was de loopsheid nog steeds niet voorbij. De bellen gingen al rinkelen in mijn hoofd. Maar steeds leek het er op dat het op hield. De dierenarts adviseerde ons te wachten. Als ze meer ging drinken en slomer werd, moesten wij langskomen. Maar wat is sloom? Ze leek eerder lui dan sloom!

Dag na operatie.

Toen ik gister bruine druppels op de vloer zag liggen. Besloot ik toch de dierenarts te bellen. Ik had er geen goed gevoel bij. En de dierenarts dacht precies wat ik dacht: baarmoederontsteking. Ze was sloom vergeleken met 1 maand terug. Maar at en dronk nog wel. Ze wilde ook nog best wel spelen, maar dan wel als wij begonnen!

De dierenarts wilde gelijk opereren en het eruit halen. Dus lieten wij haar daar achter nadat ze in mijn armen in slaap was gevallen.

Twee uurtjes later konden wij haar weer ophalen. De operatie was goed verlopen, maar ze zat wel vol met cysten. Als het geknapt was, waren we verder van huis. Gelukkig waren wij er op tijd bij! Ze was nog behoorlijk van de wereld door de narcose. Een lading pijnstillers en antibiotica mee naar huis gekregen en het advies om haar goed warm te houden.

Thuis hebben wij Chiyo op haar favoriete kussen gelegd, en daar heeft ze de hele avond gelegen. Een dekentje om haar heen, en lekker dicht bij ons. Af en toe even een kriebel onder haar kinnetje, maar ze leek niet echt door te hebben wat er allemaal aan de hand was.

Ze is gelukkig de nacht goed doorgekomen. Ze heeft naast het bed geslapen, zodat ik haar goed in de gaten kon houden. Het rompertje wat ze aan heeft, zorgt er mooi voor dat ze niet bij de wond kan. We gaan er van uit dat alles goed heelt en ze weer helemaal haarzelf word.

Het Plas Verhaal

Het is een tijdje geleden! Er zijn weinig nieuwe foto’s gemaakt, maar er is genoeg gebeurd!

Het gaat over het algemeen goed met Chiyo. Naast haar vuurwerk angst doet ze het erg goed. We weten nog niet hoe wij de vuurwerk maanden gaan overleven, maar dat is een ander verhaal.

Er is goed nieuws! Chiyo plast nu namelijk (bijna) dagelijks!

Wel even afkloppen.

Chiyo is een hondje dat op de een of andere mysterieuze wijze niet wil plassen of poepen. Niet buiten, niet binnen (tenzij ze het echt, echt, echt, ècht niet meer kan ophouden). Maar het liefst op het balkon, midden in de nacht zodat het super stil is buiten. Chiyo is kieskeurig, dat is wel duidelijk. Buiten lijkt het dat ze teveel prikkels krijgt waardoor ze niet wil plassen. Laat in de avond is het stil buiten en op het balkon heeft zij ook nog beschutting. Gebeurt er iets buiten, dan vergeet ze dat ze plassen moest en moeten wij het op een later tijdstip weer proberen — of ze maakt mij snachts wakker.

We zijn er nog niet, maar het feit dat ze nu bijna dagelijks plast is zeker goed nieuws! Het is zoveel gezonder dat ze het niet meer zo lang inhoud. Zodat alle afval stoffen haar lichaam kunnen verlaten. Hopelijk kunnen we Chiyo van het balkon, naar het gras krijgen!

Paniekaanvallen?

Een tijdje terug, op een zondag, na het vast-klikken van het kinderhekje tussen de deur. Kwamen wij er achter dat Chiyo bang is voor bepaalde geluiden (het klikken van het hekje), en daar een paniekaanval mee krijgt.

Ze word zo bang dat ze probeert achter de bench te komen, de vensterbank probeert op de klimmen, en op zoek gaat naar vlucht wegen. Uiteindelijk parkeert ze in de slaap kamer, gaat daar in een hoekje zitten, en na een paar minuten is het over. Meestal gaat zo’n paniek aanval gepaard met trillen en huilen. Onwijs zielig om te zien. Meestal houd ik haar aan de riem, zodat ze zich zelf geen pijn kan doen, als ze achter de kast probeert te komen, en daar dan vast komt te zitten in de wir-war aan draden. Ook al zit die kast zo dicht mogelijk tegen de deur, ze zal en moet er tussen komen. Een plek, waar ze normaal gesproken nooit tussen komt, kan, of wil.

De laatste paar dagen gaat het steeds beter. We zijn er achter dat ze in de slaapkamer tot rust komt. Soms ga ik bij haar zitten, soms laat ik haar even alleen. Het is maar net hoe heftig die aanval op dat moment is.

Het probleem is… Wij moeten dat hekje wel gebruiken. Moeten is een groot woord, wij willen dat graag. Zonder dat hekje moet de deur van de woonkamer in de nacht dicht. Dit willen de katten niet, dus die gaan ongelooflijk miauwen. als de deur open is, zonder hekje, moet de bench dicht van Chiyo. En die gaat dan ook huilen. En het deurtje van de bench open laten mét de woonkamer deur open is geen optie. Chiyo kan dan te dicht bij te katten komen, en dat durven wij nog niet aan. Dus ’s avonds, komt dat hekje gewoon tussen de deur.

Meestal proberen wij haar af te leiden — zonder succes. Maar zodra ze de slaapkamer de laatste dagen in gaat, is ze het ook alweer vergeten. Wat een goed teken is, wat betekend dat ze dingen wel kan “leren”. Het klinkt misschien onwijs lullig, maar zulke kleine dingen, lijken voor ons — en waarschijnlijk voor haar ook — een hele grote stap. Dat in een paar weken tijd, haar paniekaanvallen door een klein geluidje zo’n stuk minder zijn geworden. Misschien komt het door de clomicalm?