Een Ander Hondje

Vandaag kwam ik een foto tegen van Chiyo die wij begin september van haar gemaakt hebben. Wij hebben haar nu ongeveer een klein half jaar, en ze is er zo erg op vooruit gegaan! Chiyo is zo veranderd! Lichamelijk, maar vooral ook mentaal. Ze is niet meer het hondje wat wij geadopteerd hebben, ze is geen verlegen klein, mager hondje meer met een hele slechte vacht.

Een Metamorfose

Chiyo is een heel ander hondje geworden! Toen ik vanmiddag die oude foto van haar terug zag, schrok ik wel even. Wat was ze een scharminkeltje, en wat was haar vacht slecht! Ik weet dat asiels het onwijs druk hebben met al hun dieren en nieuwe herplaatsers, maar ze zag er echt niet uit!

September 2014.

Gelukkig gaat ze met grote vooruit sinds ze gesteriliseerd is. We bouwen langzaam de clomicalm af, en ze krijgt beter voer. Ze plast en poept vaker buiten (en gelukkig nog steeds niet binnen), ze speelt leuker met andere honden en is nieuwsgierig naar alles en iedereen. Ze is onwijs alert en altijd blij als wij weer thuis zijn.

Zelfs het alleen thuis zijn is geen probleem meer voor haar. Ze wil graag spelen met ons of alleen. Chiyo is zelfs ondeugender geworden en kan af en toe behoorlijk brutaal doen! Van dat verlegen hondje is echt niets meer van terug te zien. En dat in een half jaar tijd. Dat vind ik toch best wel knap.

Januarie 2015.

In het begin heeft ze ons flink uitgeprobeerd, ze had immers ook nooit wat van de wereld gezien in de 9 jaar dat ze als broodfokteef moest “werken”. Had ze überhaupt ooit liefde gekend? Nee, waarschijnlijk niet. Zelfs dat moest ze leren! Maar ze doet het zo goed!

Advertentie

Grote Stappen Vooruit

Tussen het vuurwerk door is er tijd voor leuke dingen. Op het moment hebben wij onze handen vol aan Chiyo en haar vuurwerk angst. Maar in de middag is het gelukkig nog rustig.

Vanmiddag hebben we even gek gedaan met Chiyo. We realiseerde ons dat ze al met grote stappen voor uit gaat. Afgelopen maandag zijn wij naar de dierenarts geweest voor controle van haar buikwond wat ze overhield van de sterilisatie. Het was genezen en zag er goed uit. Het rompertje mag dus af!

Ze was vanmiddag druk, liep met haar staart en oortjes omhoog. Tijd om even gek te doen met haar favoriete speeltje! Heen en weer rennen, trekken, kauwen, knagen. Omdat het speeltje van rubber is, en wij liever niet willen dat ze rubber binnen krijgt tijdens het knagen verwisselen het altijd met iets lekkers.

Na de operatie is ons opgevallen hoe ze in een positieve manier aan het herstellen is. Ze wil weer spelen. In het begin wilde ze dit alleen in haar eentje, of mochten wij het speeltje alleen weggooien zodat ze er achter aan kon rennen. haar manier van spelen is gek. Ze gooit het in de lucht om het vervolgens weer te pakken en weer in de lucht te gooien. Het is geweldig om te zien!

Sinds ze weer een stuk beter is, gaat ze met stappen voor uit. Chiyo wil weer spelen en wij mogen zelfs mee spelen! Ze vertrouwd ons genoeg om veilig bij ons te zitten als zij in een vreemde omgeving is. In het begin wist ze volgens mij niet zo goed wat ze met ons aan moest. Maar langzaam aan begint ze ons steeds meer te vertrouwen. Ze komt als we haar roepen (vooral voor een snoepje). Snachts als ze in paniek is, staat ze bij mijn bed. Een teken dat ze toenadering en steun zoekt van ons. Ze vertrouwd ons dus!

Heerlijk die frustraties even weg bijten!

Oorlogsgebied

Vuurwerk is iets waar ik in de loop van de jaren een bloed hekel aan heb gekregen. Ik ben al een schijterd met harde geluiden en knallen. En verder dan sterretjes ben ik nooit gekomen. Maar sinds ik huisdieren heb ben ik er nog meer een hekel aan gaan hebben.

Suki is de enige die het weinig doet en die de lichtjes juist enorm leuk vind. Hiro word er erg schrikkerig door en volgens mij heeft Chiyo het nog nooit meegemaakt. Elke knal — hard of zacht — zorgt voor paniek. En omdat ze hier al vanaf oktober bezig zijn, is Chiyo ook al vanaf oktober bezig. Het gaat steeds beter, maar hoe dichter bij de knal is. Hoe groter de paniek.

Chiyo in een van haar verstop plekjes.

Ze zoekt de meest kleine plekjes op om zich in de verstoppen. Onder de krabpaal, tussen kastjes, in kastjes. Gister lag ze zelfs half onder het bed. Zelfs als ze er niet tussen past, ze zal en moet er tussen passen. Vandaag hebben wij haar weg moeten halen tussen de bas en de muur. Ze zat zo vast, ze kon geen kant meer op. Arme ziel.

Natuurlijk proberen ook wij zelf zo rustig mogelijk te blijven. Maar mijn hart breekt elke keer weer een beetje als in paniek is, loopt te huilen en aan het trillen is als een rietje. Het duurt lang voordat ze eindelijk rustig word. Ik negeer haar niet. Niets is erger als je hond of poes of ander dier negeren op momenten dat hij jou nodig heeft. Ze zoekt toenadering, veiligheid. Die probeer ik haar dan ook te bieden zo ver dat lukt!

Van mij mag het al wel ver in januari 2015 zijn!

Chiyo’s Eerste Kerst

Natuurlijk heeft Chiyo wel meerdere kerstdagen meegemaakt. Maar niet als geliefde hond. Maar als fok teef bij een broodfokkerij. Dus zijn wij deze kerst, als Chiyo’s eerste officiële kerst! Wij vieren het dan wel niet uitgebreid, wij hebben geen kerstboom of versieringen. Want met twee katten die graag ergens in hangen, is dat niet handig.

Het rompertje blijft nog even om, maar ondanks dat worden Chiyo en Hiro en Suki (de poezen) lekker verwend!

Wij willen daarom iedereen een fijne kerst wensen, en een gelukkig nieuwjaar!

Een Grote Stap Vooruit

Vorige week was het ineens zo ver.

Mijn vriend ging met Chiyo weg en ik bleef thuis om wat dingetjes af te maken.

Hij kwam terug na een halfuurtje. Hij gaf Chiyo een snoepje — iets wat hij eigenlijk nooit doet. Toen ik klaar was met bellen vroeg ik hoe ze was met het lopen. Ze kan namelijk wel eens vervelend zijn (veel trekken, bij elk bosje/steentje/paaltje snuffelen, etc). Maar Chiyo had geplast en gepoept buiten!

Heh? Wat? Plassen en poepen? Buiten? BUITEN?

Ik was stomverbaasd. Maar ze heeft het echt buiten gedaan. De afgelopen maanden was het namelijk een drama om haar dagelijks te laten plassen of voor de grote boodschap (Lees: het grote plas verhaal). Normaal gesproken wilde ze het alleen in de avond doen op het balkon. Dus hadden we speciaal voor haar van die plas-doekjes gehaald waar de urine niet door heen gaat. Omdat het putje bij ons op het balkon heel langzaam water laat weglopen, ging het wel eens stinken (vinden de buren vooral heel leuk!).

De dagen daarna deed ze het ook elke avond buiten. Half 7 in de avond was haar favoriete tijd. Dan is het donker en lekker rustig buiten — als er geen vuurwerk is. Vanaf zaterdag doet ze het nu dagelijks, plassen en poepen. En vanaf vanmiddag doet ze het ook nog eens overdag!

Het klinkt misschien heel stom, maar ik ben zo ongelooflijk trost op haar. De moeite is dus niet voor niks geweest! Het zorgt voor onwijs minder stress! Chiyo kon namelijk heel onrustig zijn als ze moest, maar dan deed ze maar niks binnen of buiten.

We merken nu zelfs in de ochtend dat Chiyo begint te piepen als we niet snel genoeg met haar er uit gaan. Zodra wij buiten staan gaat ze het gras op om te plassen! Wauw!

Spoedje Dierenarts

Vorige week op een maandag was een avond die ik zelf niet zo snel zal vergeten. Voor de mensen die huisdieren hebben en daar heel veel van houden, zullen dit waarschijnlijk begrijpen.

We waren aan het avond eten. Lekker kippetje uit de avond en aardappelen. Chiyo was een tikkeltje vervelend en wilde niet luisteren. Mijn geduld was voor vandaag even op, want ze liep de hele dag al te klieren. Ik deed haar in haar bench, met het deurtje dicht. Iets waar ze eigenlijk een enorme hekel aan heeft. Het deurtje dicht zorgt voor enorme stress, maar op sommige momenten heeft ze er totaal geen problemen mee. Maandag avond was zo’n moment. Ze vond het geen probleem.

Maar zodra ik ging zitten, hoorde ik rare geluiden uit de bench komen…

Chiyo had haar knaagbotje (zo een die een hond helemaal kan op eten) er helemaal uit gegooid. De oranje kleur van het kluifje was gelukkig niet op haar favorite kleedje gekomen. Ik haalde haar er voorzichtig uit, en begon met schoonmaken. Toen ik begon met schoonmaken hoorde ik een bonk achter mij. Chiyo zakte door haar pootjes heen en de kots was geen prioriteit meer.

Ze trilde en lag op de grond. Ze leek zelf ook een beetje verward. Ik tilde haar op om te kijken of ze überhaupt nog op haar pootjes kon staan. Het ging wel, maar behoorlijke trillerig en zwakjes. Lopen ging zigzaggend. Toen ik de dierenarts wilde bellen was ze ook al aan het plassen en poepen in de woonkamer. Ze voelde zich duidelijk niet goed, laat maar lekker gaan. We konden gelijk terecht bij de dierenarts.

We hebben super vlug een doek over de grond gehaald, en terwijl wij dat deden lag Chiyo op de grond, op haar zij. Het leek alsof alle energie uit haar gezogen was. Ik heb zelfs een paar keer gecheckt om te kijken of ze nog adem haalde, maar ze was gewoon niet aanspreekbaar.

Toen we bij de dierenarts aankwamen was alles weer goed — dat zul je net zien. Ze liep weer, kwispelde weer alsof er niks aan de hand was. De dierenarts kon niks vinden wat het veroorzaakt kon worden. Ze reageerde niet echt helemaal met haar reflexen en haar ene pupil was groter dan de ander, maar het was bijna niet te zien. Ze heeft haar vlug helemaal onderzocht, maar er was niks te zien of te voelen wat kon wijzen naar wat er was gebeurt.

De volgende dag een bloedonderzoek laten doen. Ook daarin was niks te zien. Geen ontstekingswaarde, geen rare waarden in nieren of lever, helemaal niks. Het liefst hadden we ook nog urine mee genomen voor onderzoek. Maar helaas wilde Chiyo niet plassen.

We houden haar goed in de gaten. De dierenarts waar ze normaal loopt kon ook niks bijzonders vinden, dus het is even wikken en wegen wat nu de bedoeling is, en wat wij nu gaan doen.

Het Plas Verhaal

Het is een tijdje geleden! Er zijn weinig nieuwe foto’s gemaakt, maar er is genoeg gebeurd!

Het gaat over het algemeen goed met Chiyo. Naast haar vuurwerk angst doet ze het erg goed. We weten nog niet hoe wij de vuurwerk maanden gaan overleven, maar dat is een ander verhaal.

Er is goed nieuws! Chiyo plast nu namelijk (bijna) dagelijks!

Wel even afkloppen.

Chiyo is een hondje dat op de een of andere mysterieuze wijze niet wil plassen of poepen. Niet buiten, niet binnen (tenzij ze het echt, echt, echt, ècht niet meer kan ophouden). Maar het liefst op het balkon, midden in de nacht zodat het super stil is buiten. Chiyo is kieskeurig, dat is wel duidelijk. Buiten lijkt het dat ze teveel prikkels krijgt waardoor ze niet wil plassen. Laat in de avond is het stil buiten en op het balkon heeft zij ook nog beschutting. Gebeurt er iets buiten, dan vergeet ze dat ze plassen moest en moeten wij het op een later tijdstip weer proberen — of ze maakt mij snachts wakker.

We zijn er nog niet, maar het feit dat ze nu bijna dagelijks plast is zeker goed nieuws! Het is zoveel gezonder dat ze het niet meer zo lang inhoud. Zodat alle afval stoffen haar lichaam kunnen verlaten. Hopelijk kunnen we Chiyo van het balkon, naar het gras krijgen!

Paniekaanvallen?

Een tijdje terug, op een zondag, na het vast-klikken van het kinderhekje tussen de deur. Kwamen wij er achter dat Chiyo bang is voor bepaalde geluiden (het klikken van het hekje), en daar een paniekaanval mee krijgt.

Ze word zo bang dat ze probeert achter de bench te komen, de vensterbank probeert op de klimmen, en op zoek gaat naar vlucht wegen. Uiteindelijk parkeert ze in de slaap kamer, gaat daar in een hoekje zitten, en na een paar minuten is het over. Meestal gaat zo’n paniek aanval gepaard met trillen en huilen. Onwijs zielig om te zien. Meestal houd ik haar aan de riem, zodat ze zich zelf geen pijn kan doen, als ze achter de kast probeert te komen, en daar dan vast komt te zitten in de wir-war aan draden. Ook al zit die kast zo dicht mogelijk tegen de deur, ze zal en moet er tussen komen. Een plek, waar ze normaal gesproken nooit tussen komt, kan, of wil.

De laatste paar dagen gaat het steeds beter. We zijn er achter dat ze in de slaapkamer tot rust komt. Soms ga ik bij haar zitten, soms laat ik haar even alleen. Het is maar net hoe heftig die aanval op dat moment is.

Het probleem is… Wij moeten dat hekje wel gebruiken. Moeten is een groot woord, wij willen dat graag. Zonder dat hekje moet de deur van de woonkamer in de nacht dicht. Dit willen de katten niet, dus die gaan ongelooflijk miauwen. als de deur open is, zonder hekje, moet de bench dicht van Chiyo. En die gaat dan ook huilen. En het deurtje van de bench open laten mét de woonkamer deur open is geen optie. Chiyo kan dan te dicht bij te katten komen, en dat durven wij nog niet aan. Dus ’s avonds, komt dat hekje gewoon tussen de deur.

Meestal proberen wij haar af te leiden — zonder succes. Maar zodra ze de slaapkamer de laatste dagen in gaat, is ze het ook alweer vergeten. Wat een goed teken is, wat betekend dat ze dingen wel kan “leren”. Het klinkt misschien onwijs lullig, maar zulke kleine dingen, lijken voor ons — en waarschijnlijk voor haar ook — een hele grote stap. Dat in een paar weken tijd, haar paniekaanvallen door een klein geluidje zo’n stuk minder zijn geworden. Misschien komt het door de clomicalm?

 

Waarom Moeilijk Doen, Als Het Makkelijk Kan?

Iets wat mijn moeder altijd zegt: Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan? En daar heeft zij helemaal gelijk in, ook met Chiyo.

Het waren eerst slapeloze nachten, omdat Chiyo het vreselijk vind om de deur van haar bench dicht te hebben. Overdag is het geen probleem, maar in de nacht… Het is alsof ze soms wakker word, en dan helemaal vergeet waar ze is. En dan ook in paniek raakt.

Nu hebben wij haar snachts los. Ze blijft gewoon rustig slapen, in haar bench — tenzij ze moet plassen. De katten kunnen door het kinderhekje heen wat wij tussen de woonkamer en de gang hebben. Zodat de katten gewoon kunnen rond lopen. Ook dit gaat goed, en tot nu toe geen aanvaringen tussen hond en kat gehad in de nacht.

Wij zijn er achter dat ze het zelfs goed doet met het deurtje van de bench open als wij alleen thuis zijn. Ze verblijft dan in de woonkamer. Loopt in het begin wat rond, beetje snuffelen, beetje afwachten. Tot dat ze de bench in de gaat. Ook dit gaat goed, ze vernielt niks, alles blijft staan *afkloppen*, en ze is rustig. Dus waarom haar in de bench doen, waardoor ze in paniek raakt, als het ook anders kan, en veel makkelijker?

Uiteraard blijven wij wel veel met haar oefenen, met het dicht doen van de bench. Soms gaat het goed, en soms gaat het ook niet goed. Maar de momenten dat het wél goed gaat, die tellen we mee!

Vertrouwen

Een hond voelt het aan als je niet in “balans” bent. Als je je rot voelt, als je verdrietig bent, als je blij bent, of gefrustreerd. Daarbij is Chiyo geen uitzondering.

Chiyo loopt mij veel achterna, wil constant bij mij zijn, en wil alles bekijken wat ik doe! Ik heb dat na zoveel weken eindelijk geleerd te waarderen. In het begin vond ik het een tikkeltje vervelend. Ik struikelde nog wel eens over haar, als ze ineens achter mij stond. Nu ben ik er aan gewend, en laat ik haar gewoon gaan. Als zij zich veilig voelt bij mij, dan is dat zo.

Wat mij de laatste tijd is opgevallen, is dat als ik mij rot voel, Chiyo extra huilerig is, en extra plakkerig. Ze zal op zulke dagen naast mijn bed willen slapen, en pas naar haar bench toe gaan (waar wij nu een extra fluffig dekentje in hebben waar ze dol op is!), als ik in slaap ben gevallen. Op zulke dagen komt zij altijd naar mij toe, wil ze bij mij op de bank zitten, om te knuffelen. Precies wat ik op zo’n moment nodig heb.

Als ik huil (en ik ben nu eenmaal een huilebal), zal ook Chiyo gaan huilen. Dan komt ze naar mij toe, huilend, maar een kwispelende staart, alsof ze er niet heel veel van snapt. En misschien snapt ze het ook niet, of misschien ook wel. Ik weet het niet! Maar het is fijn dat ik van iemand steun krijg op zo’n moment. Ook al is zij harig en met vier pootjes. Ik ben het enorm gaan waarderen.

Maar ben ik in een goed humeur en is er niks aan de hand. Dan is ze lief, helemaal niet “vervelend”, of iets dergelijke. En wil ze graag met mij spelen. Ik heb het idee dat ze mij meer begint te vertrouwen. Maar mij ook haarfijn aanvoelt. En dat vind ik eigenlijk een beetje eng — maar ook heel fijn!

Suki heeft veel stress door onze nieuwe harige familie-lid. Maar met veel liefde en aandacht, komt ook zij er wel. Wij hadden dit bij Suki wel verwacht, maar niet zo erg. Ze ziet er slecht uit (is verder lichamelijk gezond), maar eet en drinkt gelukkig nog wel. Ook voor haar is dit allemaal wennen!

Ik merk dit ook met mijn katten. Die altijd even extra bij mij komen kijken en knuffelen als ik mij rot voel, of als ik ziek ben. Heb ik een rot ochtend, komen ze nog even extra bij mij knuffelen in de ochtend. Het zijn die kleine signalen die ons laten zien dat dieren wel gevoel hebben, dat ze ook van ons houden, net als wij van hun.

Ik moet dus in balans zijn. In mijn hoofd alles op een rijtje hebben, om Chiyo ook rustig te krijgen. Ben ik rustig, zal zij ook rustig zijn. Ben ik in balans, zal ook Chiyo in balans zijn.