Het mooiste sterretje aan de hemel

Ik kan er nog steeds niet over praten zonder dat ik een brok in mijn keel krijg of waterige ogen krijg. En ook al kan ik nog uren over haar praten, het gemis is groot – erg groot.

Chiyo is niet meer onder ons. Ze is nu het mooiste sterretje aan de hemel die we elke avond kunnen zien.

Een ontstoken oogje

In augustus vorig jaar kreeg ze een ontstoken oogje. We moesten dagelijks een aantal keren zalven en ze moest een kap om. Daardoor kon ze niet meer aan haar pootjes sabbelen, een gewoonte die ze altijd had en die wij er maar niet uit kregen. Het was niet heel erg, maar het maakte haar rustig. Het was iets wat ze waarschijnlijk al deed voordat we haar hadden.

Na een weekje was het ontstoken oogje weg, maar het was alsof er bij Chiyo een knop was omgegaan in dat hoofdje van haar. Ze kreeg overal jeuk. Niet alleen haar ogen, maar haar oksels, haar pootjes, haar zijkant – alles.

Terwijl ze zo goed vooruit ging, voelde het alsof we nu duizend stappen terug hadden gedaan.

De kap kon niet meer af zonder dat ze zich tot bloedens toe open krabde. Ze raakte geïrriteerd, had constant jeuk en niks hielp. Douchen met speciale shampoo hielp niet, alternatieve geneesmiddelen niet, een middel tegen jeuk niet en zelf prednison niet. We hebben duizend verschillende soorten voer geprobeerd om te onderzoeken of ze ergens allergisch voor was. Zelfs de dierenarts wist het niet meer.

We hebben het uitgehouden tot januari dit jaar. Toen viel bij ons het kwartje dat ze er vreselijk uit zag, er was niks meer over van dat blije hondje die er zo boven op gekomen was. Ze was niet meer vrolijk, ze was niet meer blij en speels. Spelen wilde ze niet meer, ze lag hele dagen op de bank, een stukje wandelen boeide haar niet meer, ze zat niet meer lekker in haar vel. Op een gegeven moment vond ze eten ook niet meer interessant en moesten we haar aansporen om haar favoriete maaltijd op te eten.

Voor ons was dat de reden om er helaas een punt achter te zetten. We hebben hier lang over nagedacht, misschien wel te lang. Maar ze was klaar, ze was moe, haar achtergrond had haar ingehaald. Ze was haar wil om te leven kwijt.

En ook al ging het in het begin niet makkelijk en het was het een super grote uitdaging. Het was een mooie ervaring en nu een mooie herinnering. We missen haar nog steeds. En ook al is het 6 maanden geleden, het gemis wordt er niet minder om.

Ik mis de mooi-weer-wandelingen, het gesnurk naast mij, haar gekke momenten, hoe ze geweldig kon spelen, haar geblaf en gejank als ze wat lekkers wilde. Die blik in haar ogen als ze weer eens liep te bedelen om eten. En dat ze ons heel aandacht kon bekijken als wij aan het koken waren. De laatste maanden had ik mijn handen vol aan haar. Het douchen, zalven van de ogen, haar verzorgen, en nu voelen mijn handen leeg aan.

De hemel heeft er weer een mooi sterretje bij.

Wat ik nu met dit blog ga doen? Ik heb nog geen idee…

Advertentie

Krulstaarten Wandeling

Afgelopen zondag was het eindelijk zo ver! De wandeling in Drenthe met Akita’s en Shiba’s. Natuurlijk wilde wij ook heel graag mee met Chiyo. Het was ongeveer een uurtje lopen, wat met een grote groep veel langer werd. Met Chiyo’s artrose ging een uurtje nog net. Af en toe even uitrusten en behoorlijk kwijlen tijdens het hijgen — heerlijk! Maar het was onwijs gezellig en de honden waren allemaal stuk voor stuk prachtig en ontzettend lief!

Nog meer stappen vooruit

Chiyo gaat sinds een paar maanden met enorme stappen voor uit. Ze plast en poept bijna dagelijks (buiten), ze heeft amper paniek aanvallen en hebben uiteindelijk zelfs haar bench weggehaald! Waarom? Omdat ze bench nooit meer gebruikte en de katten er liever gebruik van maakten. Ze lag veel liever op een kussentje buiten de bench. En omdat wij haar er nooit in opsloten, hebben we hem toch maar weggehaald.

Ineens hebben wij weer wat ruimte in de woonkamer! Het was toch even wennen voor haar, dat de bench weg was, maar uiteindelijk ligt ze veel liever op haar kussentje — zonder bench.

Zelfs naar honden en mensen toe is ze nieuwsgieriger. Ze laat zich aaien (deed ze daarvoor ook al), maar zoekt nu ook zelf de aandacht op bij mens en dier. Onze katten vind ze toch nog een beetje eng, maar ook dat gaat steeds beter! Maar ook in de nacht gaat het goed. Geen gehuil meer en we kunnen deuren gewoon open laten nu we weten dat ze het toch niet meer binnen doet. En ze zoekt de katten ook niet meer zelf op om aandacht — want die halen toch uit. Zo héél af en toe is het zelfs neusje-neusje met de poezen!

Een Gekke Hond

Heel af en toe heeft Chiyo haar gekke moment. Een moment waarbij ze als een idioot heen en weer rent, blaft, gromt, in de lucht hapt, achter haar staart aan gaat of achter een speeltje aan gaat. Vaak zijn de katten ook de dupe, maar die weten dan dat ze hoog moeten gaan zitten.

Chiyo’s gekke uurtje…

De reden dat ze die gekke momenten heeft? Mevrouw wil naar buiten en moet poepen! Tja, dat is ook een manier om iets duidelijk maken…

Een Ander Hondje

Vandaag kwam ik een foto tegen van Chiyo die wij begin september van haar gemaakt hebben. Wij hebben haar nu ongeveer een klein half jaar, en ze is er zo erg op vooruit gegaan! Chiyo is zo veranderd! Lichamelijk, maar vooral ook mentaal. Ze is niet meer het hondje wat wij geadopteerd hebben, ze is geen verlegen klein, mager hondje meer met een hele slechte vacht.

Een Metamorfose

Chiyo is een heel ander hondje geworden! Toen ik vanmiddag die oude foto van haar terug zag, schrok ik wel even. Wat was ze een scharminkeltje, en wat was haar vacht slecht! Ik weet dat asiels het onwijs druk hebben met al hun dieren en nieuwe herplaatsers, maar ze zag er echt niet uit!

September 2014.

Gelukkig gaat ze met grote vooruit sinds ze gesteriliseerd is. We bouwen langzaam de clomicalm af, en ze krijgt beter voer. Ze plast en poept vaker buiten (en gelukkig nog steeds niet binnen), ze speelt leuker met andere honden en is nieuwsgierig naar alles en iedereen. Ze is onwijs alert en altijd blij als wij weer thuis zijn.

Zelfs het alleen thuis zijn is geen probleem meer voor haar. Ze wil graag spelen met ons of alleen. Chiyo is zelfs ondeugender geworden en kan af en toe behoorlijk brutaal doen! Van dat verlegen hondje is echt niets meer van terug te zien. En dat in een half jaar tijd. Dat vind ik toch best wel knap.

Januarie 2015.

In het begin heeft ze ons flink uitgeprobeerd, ze had immers ook nooit wat van de wereld gezien in de 9 jaar dat ze als broodfokteef moest “werken”. Had ze überhaupt ooit liefde gekend? Nee, waarschijnlijk niet. Zelfs dat moest ze leren! Maar ze doet het zo goed!

De Shiba Scream

Iets waar niet alle Shiba-baasjes-to-be bij stil staan is dat Shiba Inu’s kunnne gillen. En dit is niet zomaar janken of blaffen. Dit is echt gillen. Chiyo doet het ook soms, als ze iets niet wil (bijvoorbeeld als ze in een dichte bench zit) of als ze juist heel enthousiast is. Maar ook als ze pijn heeft. Het gegil (zeg maar gerust krijsen) kan spiegels en glas breken en gaat echt door merg en been.

Een voorbeeld…

Zo ging dat afgelopen maandag bij de dierenarts ook. We kwamen daar eigenlijk voor controle van haar buikwond. Het is genezen en het zag er onwijs goed uit. Maar het viel ons op dat Chiyo ook vaak aan haar kapotte oortje krabde. Dus de dierenarts wilde graag even kijken!

Wat volgde was te vergelijken met wat je zag in het filmpje. De dierenarts keek nog niet eens in haar oortje of ze begon al met gillen. Uiteindelijke kreeg ze een muilkorf om omdat ze bang was dat ze zou bijten. Ze bijt niet, maar ze wilden toch voorzorgsmaatregelen nemen. We hadden haar met vier personen vast en ik weet zeker dat ze buiten te horen was ondanks dat ze een muilkorf om had. En raad eens? Er was niks aan de hand met haar oor…

Toen we de behandel kamer uit liepen keken de mensen ons geschrokken en nieuwsgierig aan. In de auto hebben wij wat na gelachen. Wat een gekke hond..!

Grote Stappen Vooruit

Tussen het vuurwerk door is er tijd voor leuke dingen. Op het moment hebben wij onze handen vol aan Chiyo en haar vuurwerk angst. Maar in de middag is het gelukkig nog rustig.

Vanmiddag hebben we even gek gedaan met Chiyo. We realiseerde ons dat ze al met grote stappen voor uit gaat. Afgelopen maandag zijn wij naar de dierenarts geweest voor controle van haar buikwond wat ze overhield van de sterilisatie. Het was genezen en zag er goed uit. Het rompertje mag dus af!

Ze was vanmiddag druk, liep met haar staart en oortjes omhoog. Tijd om even gek te doen met haar favoriete speeltje! Heen en weer rennen, trekken, kauwen, knagen. Omdat het speeltje van rubber is, en wij liever niet willen dat ze rubber binnen krijgt tijdens het knagen verwisselen het altijd met iets lekkers.

Na de operatie is ons opgevallen hoe ze in een positieve manier aan het herstellen is. Ze wil weer spelen. In het begin wilde ze dit alleen in haar eentje, of mochten wij het speeltje alleen weggooien zodat ze er achter aan kon rennen. haar manier van spelen is gek. Ze gooit het in de lucht om het vervolgens weer te pakken en weer in de lucht te gooien. Het is geweldig om te zien!

Sinds ze weer een stuk beter is, gaat ze met stappen voor uit. Chiyo wil weer spelen en wij mogen zelfs mee spelen! Ze vertrouwd ons genoeg om veilig bij ons te zitten als zij in een vreemde omgeving is. In het begin wist ze volgens mij niet zo goed wat ze met ons aan moest. Maar langzaam aan begint ze ons steeds meer te vertrouwen. Ze komt als we haar roepen (vooral voor een snoepje). Snachts als ze in paniek is, staat ze bij mijn bed. Een teken dat ze toenadering en steun zoekt van ons. Ze vertrouwd ons dus!

Heerlijk die frustraties even weg bijten!

Oorlogsgebied

Vuurwerk is iets waar ik in de loop van de jaren een bloed hekel aan heb gekregen. Ik ben al een schijterd met harde geluiden en knallen. En verder dan sterretjes ben ik nooit gekomen. Maar sinds ik huisdieren heb ben ik er nog meer een hekel aan gaan hebben.

Suki is de enige die het weinig doet en die de lichtjes juist enorm leuk vind. Hiro word er erg schrikkerig door en volgens mij heeft Chiyo het nog nooit meegemaakt. Elke knal — hard of zacht — zorgt voor paniek. En omdat ze hier al vanaf oktober bezig zijn, is Chiyo ook al vanaf oktober bezig. Het gaat steeds beter, maar hoe dichter bij de knal is. Hoe groter de paniek.

Chiyo in een van haar verstop plekjes.

Ze zoekt de meest kleine plekjes op om zich in de verstoppen. Onder de krabpaal, tussen kastjes, in kastjes. Gister lag ze zelfs half onder het bed. Zelfs als ze er niet tussen past, ze zal en moet er tussen passen. Vandaag hebben wij haar weg moeten halen tussen de bas en de muur. Ze zat zo vast, ze kon geen kant meer op. Arme ziel.

Natuurlijk proberen ook wij zelf zo rustig mogelijk te blijven. Maar mijn hart breekt elke keer weer een beetje als in paniek is, loopt te huilen en aan het trillen is als een rietje. Het duurt lang voordat ze eindelijk rustig word. Ik negeer haar niet. Niets is erger als je hond of poes of ander dier negeren op momenten dat hij jou nodig heeft. Ze zoekt toenadering, veiligheid. Die probeer ik haar dan ook te bieden zo ver dat lukt!

Van mij mag het al wel ver in januari 2015 zijn!

Chiyo’s Eerste Kerst

Natuurlijk heeft Chiyo wel meerdere kerstdagen meegemaakt. Maar niet als geliefde hond. Maar als fok teef bij een broodfokkerij. Dus zijn wij deze kerst, als Chiyo’s eerste officiële kerst! Wij vieren het dan wel niet uitgebreid, wij hebben geen kerstboom of versieringen. Want met twee katten die graag ergens in hangen, is dat niet handig.

Het rompertje blijft nog even om, maar ondanks dat worden Chiyo en Hiro en Suki (de poezen) lekker verwend!

Wij willen daarom iedereen een fijne kerst wensen, en een gelukkig nieuwjaar!

Herstellen

Herstellen gaat langzaam met Chiyo. Door het rompertje wil ze niet zo veel bewegen. En als het rompertje uit is, wil ze alleen maar krabben en likken. Oftewel: het rompertje blijft lekker aan.

Chiyo slaapt veel, rekt en strekt af en toe voordat ze zich om draait om verder te slapen. Ik heb het idee dat de narcose en de hele operatie toch wel veel voor haar was geweest. Drinken moeten wij haar echt aanbieden, anders drinkt ze te weinig. Eten wil ze wel graag, maar we moeten het ook echt naar haar toe brengen. Ze word helemaal verwend!

Gelukkig gaat het goed. De wond ziet er goed uit. Gister avond liep ze al een beetje rond. Ze wilde zelfs buiten een rondje lopen en heeft gelukkig buiten geplast. Maar Chiyo wil ook graag alleen zijn. Alleen in haar bench zodat ze stiekem aan haar rompertje kan zitten om het los te krijgen. Uit frustratie hoor ik haar dan ook vaak snuiven.

Ze ligt het liefst half van haar kussen af, op haar zij of op haar buikje. Oortjes naar de zijkant en haar meest zielige blik op haar koppie. De wond is nog wat gevoelig (maar dat is ook niet zo raar), de hechtingen zullen wel wat trekken en misschien doet het toch nog wat pijn, ondanks de pijnmedicatie die ze krijgt.

Ze is een oude dame en dat is vooral na een operatie goed te merken. 9 klinkt niet jong, en ze is ook een behoorlijke pittige dame. Maar een narcose en operatie doet toch wel wat met je hond. Maar nu de baarmoeder er uit is, zal ze zich vast in no time stukken beter voelen! Fingers crossed!