Afgelopen zondag was het eindelijk zo ver! De wandeling in Drenthe met Akita’s en Shiba’s. Natuurlijk wilde wij ook heel graag mee met Chiyo. Het was ongeveer een uurtje lopen, wat met een grote groep veel langer werd. Met Chiyo’s artrose ging een uurtje nog net. Af en toe even uitrusten en behoorlijk kwijlen tijdens het hijgen — heerlijk! Maar het was onwijs gezellig en de honden waren allemaal stuk voor stuk prachtig en ontzettend lief!
Chiyo gaat sinds een paar maanden met enorme stappen voor uit. Ze plast en poept bijna dagelijks (buiten), ze heeft amper paniek aanvallen en hebben uiteindelijk zelfs haar bench weggehaald! Waarom? Omdat ze bench nooit meer gebruikte en de katten er liever gebruik van maakten. Ze lag veel liever op een kussentje buiten de bench. En omdat wij haar er nooit in opsloten, hebben we hem toch maar weggehaald.
Ineens hebben wij weer wat ruimte in de woonkamer! Het was toch even wennen voor haar, dat de bench weg was, maar uiteindelijk ligt ze veel liever op haar kussentje — zonder bench.
Zelfs naar honden en mensen toe is ze nieuwsgieriger. Ze laat zich aaien (deed ze daarvoor ook al), maar zoekt nu ook zelf de aandacht op bij mens en dier. Onze katten vind ze toch nog een beetje eng, maar ook dat gaat steeds beter! Maar ook in de nacht gaat het goed. Geen gehuil meer en we kunnen deuren gewoon open laten nu we weten dat ze het toch niet meer binnen doet. En ze zoekt de katten ook niet meer zelf op om aandacht — want die halen toch uit. Zo héél af en toe is het zelfs neusje-neusje met de poezen!
Heel af en toe heeft Chiyo haar gekke moment. Een moment waarbij ze als een idioot heen en weer rent, blaft, gromt, in de lucht hapt, achter haar staart aan gaat of achter een speeltje aan gaat. Vaak zijn de katten ook de dupe, maar die weten dan dat ze hoog moeten gaan zitten.
Chiyo’s gekke uurtje…
De reden dat ze die gekke momenten heeft? Mevrouw wil naar buiten en moet poepen! Tja, dat is ook een manier om iets duidelijk maken…
Vandaag kwam ik een foto tegen van Chiyo die wij begin september van haar gemaakt hebben. Wij hebben haar nu ongeveer een klein half jaar, en ze is er zo erg op vooruit gegaan! Chiyo is zo veranderd! Lichamelijk, maar vooral ook mentaal. Ze is niet meer het hondje wat wij geadopteerd hebben, ze is geen verlegen klein, mager hondje meer met een hele slechte vacht.
Chiyo is een heel ander hondje geworden! Toen ik vanmiddag die oude foto van haar terug zag, schrok ik wel even. Wat was ze een scharminkeltje, en wat was haar vacht slecht! Ik weet dat asiels het onwijs druk hebben met al hun dieren en nieuwe herplaatsers, maar ze zag er echt niet uit!
September 2014.
Gelukkig gaat ze met grote vooruit sinds ze gesteriliseerd is. We bouwen langzaam de clomicalm af, en ze krijgt beter voer. Ze plast en poept vaker buiten (en gelukkig nog steeds niet binnen), ze speelt leuker met andere honden en is nieuwsgierig naar alles en iedereen. Ze is onwijs alert en altijd blij als wij weer thuis zijn.
Zelfs het alleen thuis zijn is geen probleem meer voor haar. Ze wil graag spelen met ons of alleen. Chiyo is zelfs ondeugender geworden en kan af en toe behoorlijk brutaal doen! Van dat verlegen hondje is echt niets meer van terug te zien. En dat in een half jaar tijd. Dat vind ik toch best wel knap.
Januarie 2015.
In het begin heeft ze ons flink uitgeprobeerd, ze had immers ook nooit wat van de wereld gezien in de 9 jaar dat ze als broodfokteef moest “werken”. Had ze überhaupt ooit liefde gekend? Nee, waarschijnlijk niet. Zelfs dat moest ze leren! Maar ze doet het zo goed!
Iets waar niet alle Shiba-baasjes-to-be bij stil staan is dat Shiba Inu’s kunnne gillen. En dit is niet zomaar janken of blaffen. Dit is echt gillen. Chiyo doet het ook soms, als ze iets niet wil (bijvoorbeeld als ze in een dichte bench zit) of als ze juist heel enthousiast is. Maar ook als ze pijn heeft. Het gegil (zeg maar gerust krijsen) kan spiegels en glas breken en gaat echt door merg en been.
Een voorbeeld…
Zo ging dat afgelopen maandag bij de dierenarts ook. We kwamen daar eigenlijk voor controle van haar buikwond. Het is genezen en het zag er onwijs goed uit. Maar het viel ons op dat Chiyo ook vaak aan haar kapotte oortje krabde. Dus de dierenarts wilde graag even kijken!
Wat volgde was te vergelijken met wat je zag in het filmpje. De dierenarts keek nog niet eens in haar oortje of ze begon al met gillen. Uiteindelijke kreeg ze een muilkorf om omdat ze bang was dat ze zou bijten. Ze bijt niet, maar ze wilden toch voorzorgsmaatregelen nemen. We hadden haar met vier personen vast en ik weet zeker dat ze buiten te horen was ondanks dat ze een muilkorf om had. En raad eens? Er was niks aan de hand met haar oor…
Toen we de behandel kamer uit liepen keken de mensen ons geschrokken en nieuwsgierig aan. In de auto hebben wij wat na gelachen. Wat een gekke hond..!
Gister middag zijn wij met Chiyo naar mijn ouders gereden. Zij wonen in een dorpje en daar was het vuurwerk wat minder dan bij ons in de wijk. We bleven daar even een kopje koffie drinken om te kijken hoe Chiyo het bij hun deed…
Ondanks dat er af en toe nog wel vuurwerk was deed Chiyo heel anders dat hoe ze bij ons thuis deed. Ze ging op haar kussen liggen die wij voor hadden meegenomen en bleef rustig liggen zonder op te staan en te janken na elke knal.
Gelukkig is Amy (de hond van mijn ouders) dol op Chiyo. Ze wil graag spelen en donderjagen. Maar Chiyo is niet zo dol op die drukte. Af en toe snauwt ze even om Amy te vertellen dat ze met rust gelaten wil worden en gelukkig luistert Amy. Maar als Chiyo begint te huilen te trillen van paniek komt Amy snel aangehuppeld. Snuffelt aan haar, is voorzichtig en rustig. Alsof ze Chiyo wil vertellen: Wat doe je nou? Er is niks aan de hand. Amy zelf is vrij rustig onder het vuurwerk. Naar enorme harde knallen blaft ze en ze wil graag zien waar het weg komt, maar verder doet ze er weinig mee.
Amy en Chiyo afgelopen zomer.
Wij zijn heel even weg geweest en hebben Chiyo alleen gelaten bij mijn ouders. Ze heeft zelfs buiten geplast en gepoept! Iets wat ze het liefst maar op een plekje doet, en dat is op het grasveldje tegen over ons. Mijn ouders hadden wel een hand vol aan haar. Ze zijn koppige terriërs gewend, maar een Shiba Inu is heel anders koppig. Ze is je vaak een stapje voor en is slim. En als ze iets wil, dan gaat ze er ook echt voor.
Aan het einde van de avond werd ze onrustiger, de knallen werden harder en rond 24:00 hebben wij haar aan de riem gedaan. Chiyo wist niet waar ze het laten moest of wat ze met die angst aan moest. Ze was nat van het zweet en haar pootjes nat van haar kwijl. Ze trilde als een gek en haar ogen stonden groot en angstig in haar gezicht.
Na een lange nacht, nu lekker niks doen.
Gelukkig was het na een half uur een stuk rustiger en lag ze te trillen in een hoekje van de keuken. Om 01:00 zijn we uiteindelijk naar huis gegaan. Ze was moe van alle stress en ook wij waren moe van alles. Om 04:00 was het helemaal stil en vandaag is het behoorlijk rustig qua vuurwerk.
Af en toe een knalletje waar ze toch nog van schrikt. Ik heb haar al uit de kattenbakken moeten halen omdat ze daar soms van angst in gaat zitten. Ze had kattenkorrels tussen haar tenen en in haar ogen en haar neus was wit. Wat een gezicht!
Maar gelukkig hebben wij het overleefd!
Wij wensen iedereen de beste wensen voor 2015! Maak er een mooi jaar van!
Vuurwerk is iets waar ik in de loop van de jaren een bloed hekel aan heb gekregen. Ik ben al een schijterd met harde geluiden en knallen. En verder dan sterretjes ben ik nooit gekomen. Maar sinds ik huisdieren heb ben ik er nog meer een hekel aan gaan hebben.
Suki is de enige die het weinig doet en die de lichtjes juist enorm leuk vind. Hiro word er erg schrikkerig door en volgens mij heeft Chiyo het nog nooit meegemaakt. Elke knal — hard of zacht — zorgt voor paniek. En omdat ze hier al vanaf oktober bezig zijn, is Chiyo ook al vanaf oktober bezig. Het gaat steeds beter, maar hoe dichter bij de knal is. Hoe groter de paniek.
Chiyo in een van haar verstop plekjes.
Ze zoekt de meest kleine plekjes op om zich in de verstoppen. Onder de krabpaal, tussen kastjes, in kastjes. Gister lag ze zelfs half onder het bed. Zelfs als ze er niet tussen past, ze zal en moet er tussen passen. Vandaag hebben wij haar weg moeten halen tussen de bas en de muur. Ze zat zo vast, ze kon geen kant meer op. Arme ziel.
Natuurlijk proberen ook wij zelf zo rustig mogelijk te blijven. Maar mijn hart breekt elke keer weer een beetje als in paniek is, loopt te huilen en aan het trillen is als een rietje. Het duurt lang voordat ze eindelijk rustig word. Ik negeer haar niet. Niets is erger als je hond of poes of ander dier negeren op momenten dat hij jou nodig heeft. Ze zoekt toenadering, veiligheid. Die probeer ik haar dan ook te bieden zo ver dat lukt!
Van mij mag het al wel ver in januari 2015 zijn!
Op 13 november werd Chiyo loops. Iets wat toch wel wat stres met zich mee bracht bij haar. 4 weken later was de loopsheid nog steeds niet voorbij. De bellen gingen al rinkelen in mijn hoofd. Maar steeds leek het er op dat het op hield. De dierenarts adviseerde ons te wachten. Als ze meer ging drinken en slomer werd, moesten wij langskomen. Maar wat is sloom? Ze leek eerder lui dan sloom!
Dag na operatie.
Toen ik gister bruine druppels op de vloer zag liggen. Besloot ik toch de dierenarts te bellen. Ik had er geen goed gevoel bij. En de dierenarts dacht precies wat ik dacht: baarmoederontsteking. Ze was sloom vergeleken met 1 maand terug. Maar at en dronk nog wel. Ze wilde ook nog best wel spelen, maar dan wel als wij begonnen!
De dierenarts wilde gelijk opereren en het eruit halen. Dus lieten wij haar daar achter nadat ze in mijn armen in slaap was gevallen.
Twee uurtjes later konden wij haar weer ophalen. De operatie was goed verlopen, maar ze zat wel vol met cysten. Als het geknapt was, waren we verder van huis. Gelukkig waren wij er op tijd bij! Ze was nog behoorlijk van de wereld door de narcose. Een lading pijnstillers en antibiotica mee naar huis gekregen en het advies om haar goed warm te houden.
Thuis hebben wij Chiyo op haar favoriete kussen gelegd, en daar heeft ze de hele avond gelegen. Een dekentje om haar heen, en lekker dicht bij ons. Af en toe even een kriebel onder haar kinnetje, maar ze leek niet echt door te hebben wat er allemaal aan de hand was.
Ze is gelukkig de nacht goed doorgekomen. Ze heeft naast het bed geslapen, zodat ik haar goed in de gaten kon houden. Het rompertje wat ze aan heeft, zorgt er mooi voor dat ze niet bij de wond kan. We gaan er van uit dat alles goed heelt en ze weer helemaal haarzelf word.
Vorige week was het ineens zo ver.
Mijn vriend ging met Chiyo weg en ik bleef thuis om wat dingetjes af te maken.
Hij kwam terug na een halfuurtje. Hij gaf Chiyo een snoepje — iets wat hij eigenlijk nooit doet. Toen ik klaar was met bellen vroeg ik hoe ze was met het lopen. Ze kan namelijk wel eens vervelend zijn (veel trekken, bij elk bosje/steentje/paaltje snuffelen, etc). Maar Chiyo had geplast en gepoept buiten!
Heh? Wat? Plassen en poepen? Buiten? BUITEN?
Ik was stomverbaasd. Maar ze heeft het echt buiten gedaan. De afgelopen maanden was het namelijk een drama om haar dagelijks te laten plassen of voor de grote boodschap (Lees: het grote plas verhaal). Normaal gesproken wilde ze het alleen in de avond doen op het balkon. Dus hadden we speciaal voor haar van die plas-doekjes gehaald waar de urine niet door heen gaat. Omdat het putje bij ons op het balkon heel langzaam water laat weglopen, ging het wel eens stinken (vinden de buren vooral heel leuk!).
De dagen daarna deed ze het ook elke avond buiten. Half 7 in de avond was haar favoriete tijd. Dan is het donker en lekker rustig buiten — als er geen vuurwerk is. Vanaf zaterdag doet ze het nu dagelijks, plassen en poepen. En vanaf vanmiddag doet ze het ook nog eens overdag!
Het klinkt misschien heel stom, maar ik ben zo ongelooflijk trost op haar. De moeite is dus niet voor niks geweest! Het zorgt voor onwijs minder stress! Chiyo kon namelijk heel onrustig zijn als ze moest, maar dan deed ze maar niks binnen of buiten.
We merken nu zelfs in de ochtend dat Chiyo begint te piepen als we niet snel genoeg met haar er uit gaan. Zodra wij buiten staan gaat ze het gras op om te plassen! Wauw!
Vorige week op een maandag was een avond die ik zelf niet zo snel zal vergeten. Voor de mensen die huisdieren hebben en daar heel veel van houden, zullen dit waarschijnlijk begrijpen.
We waren aan het avond eten. Lekker kippetje uit de avond en aardappelen. Chiyo was een tikkeltje vervelend en wilde niet luisteren. Mijn geduld was voor vandaag even op, want ze liep de hele dag al te klieren. Ik deed haar in haar bench, met het deurtje dicht. Iets waar ze eigenlijk een enorme hekel aan heeft. Het deurtje dicht zorgt voor enorme stress, maar op sommige momenten heeft ze er totaal geen problemen mee. Maandag avond was zo’n moment. Ze vond het geen probleem.
Maar zodra ik ging zitten, hoorde ik rare geluiden uit de bench komen…
Chiyo had haar knaagbotje (zo een die een hond helemaal kan op eten) er helemaal uit gegooid. De oranje kleur van het kluifje was gelukkig niet op haar favorite kleedje gekomen. Ik haalde haar er voorzichtig uit, en begon met schoonmaken. Toen ik begon met schoonmaken hoorde ik een bonk achter mij. Chiyo zakte door haar pootjes heen en de kots was geen prioriteit meer.
Ze trilde en lag op de grond. Ze leek zelf ook een beetje verward. Ik tilde haar op om te kijken of ze überhaupt nog op haar pootjes kon staan. Het ging wel, maar behoorlijke trillerig en zwakjes. Lopen ging zigzaggend. Toen ik de dierenarts wilde bellen was ze ook al aan het plassen en poepen in de woonkamer. Ze voelde zich duidelijk niet goed, laat maar lekker gaan. We konden gelijk terecht bij de dierenarts.
We hebben super vlug een doek over de grond gehaald, en terwijl wij dat deden lag Chiyo op de grond, op haar zij. Het leek alsof alle energie uit haar gezogen was. Ik heb zelfs een paar keer gecheckt om te kijken of ze nog adem haalde, maar ze was gewoon niet aanspreekbaar.
Toen we bij de dierenarts aankwamen was alles weer goed — dat zul je net zien. Ze liep weer, kwispelde weer alsof er niks aan de hand was. De dierenarts kon niks vinden wat het veroorzaakt kon worden. Ze reageerde niet echt helemaal met haar reflexen en haar ene pupil was groter dan de ander, maar het was bijna niet te zien. Ze heeft haar vlug helemaal onderzocht, maar er was niks te zien of te voelen wat kon wijzen naar wat er was gebeurt.
De volgende dag een bloedonderzoek laten doen. Ook daarin was niks te zien. Geen ontstekingswaarde, geen rare waarden in nieren of lever, helemaal niks. Het liefst hadden we ook nog urine mee genomen voor onderzoek. Maar helaas wilde Chiyo niet plassen.
We houden haar goed in de gaten. De dierenarts waar ze normaal loopt kon ook niks bijzonders vinden, dus het is even wikken en wegen wat nu de bedoeling is, en wat wij nu gaan doen.
Shibatalk 